FILM „PANNY Z WILKA” Z PRELEKCJĄ W RAMACH PROJEKTU "ZE SZTUKĄ MI DO TWARZY-CYKL WYDARZEŃ" PROGRAMU PROMOCJA CZYTELNICTWA/ MEDIATEKA PRZY KINIE GRAJFKA

WSTĘP WOLNY (zapisy)

Prelekcję poprowadzi Tomasz Mucha

więcej informacji: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript., tel. 32 349 78 72

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury - państwowego funduszu celowego

Panny z Wilka reż. Andrzej Wajda; Francja, Polska, 1979

psychologiczny
w ramach projektu ZE SZTUKĄ MI DO TWARZY w ramach programu Promocji Czytelnictwa
WSTĘP WOLNY///MEDIATEKA PRZY KINIE GRAJFKA

Rok 1929. Wiktor Ruben (Daniel Olbrychski), przygnębiony nagłą śmiercią przyjaciela, za radą lekarza wyjeżdża na urlop. Odwiedza – po 15 latach nieobecności – miejsca swojej młodości: dom wujostwa i sąsiedni majątek Wilko, z którego mieszkankami, sześcioma siostrami, przeżył niegdyś niezapomniane wakacje. Wchodzący w smugę cienia mężczyzna chciałby powtórzyć tamto doświadczenie, ale spotkanie z pannami, teraz dorosłymi, w większość zamężnymi kobietami, uświadamia mu, że nigdy już nie będzie takiego lata… Pogodzony z nieuchronnością przemijania i swoją samotnością, opuszcza Wilko, a podczas przeprawy promem, symbolicznie, niby z Lete, rzeki zapomnienia, wypija łyk wody.
Nominowana do Oscara mistrzowska adaptacja opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza to filmowy poemat o przemijaniu i jego akceptacji, a jednocześnie zbiorowy portret kobiet kreślony przez znakomite aktorki (Maja Komorowska, Anna Seniuk, Stanisława Celińska, Krystyna Zachwatowicz, Christine Pascal).

Nagrody
1979 – FPFF:
– Nagroda Specjalna Jury
– Nagroda za scenografię – Allan Starski, Maria Osiecka-Kuminek

Panny z Wilka reż. Andrzej Wajda; Francja, Polska, 1979
psychologiczny
w ramach projektu ZE SZTUKĄ MI DO TWARZY w ramach programu Promocji Czytelnictwa
WSTĘP WOLNY///MEDIATEKA PRZY KINIE GRAJFKA

Rok 1929. Wiktor Ruben (Daniel Olbrychski), przygnębiony nagłą śmiercią przyjaciela, za radą lekarza wyjeżdża na urlop. Odwiedza – po 15 latach nieobecności – miejsca swojej młodości: dom wujostwa i sąsiedni majątek Wilko, z którego mieszkankami, sześcioma siostrami, przeżył niegdyś niezapomniane wakacje. Wchodzący w smugę cienia mężczyzna chciałby powtórzyć tamto doświadczenie, ale spotkanie z pannami, teraz dorosłymi, w większość zamężnymi kobietami, uświadamia mu, że nigdy już nie będzie takiego lata… Pogodzony z nieuchronnością przemijania i swoją samotnością, opuszcza Wilko, a podczas przeprawy promem, symbolicznie, niby z Lete, rzeki zapomnienia, wypija łyk wody.
Nominowana do Oscara mistrzowska adaptacja opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza to filmowy poemat o przemijaniu i jego akceptacji, a jednocześnie zbiorowy portret kobiet kreślony przez znakomite aktorki (Maja Komorowska, Anna Seniuk, Stanisława Celińska, Krystyna Zachwatowicz, Christine Pascal).

Nagrody
1979 – FPFF:
– Nagroda Specjalna Jury
– Nagroda za scenografię – Allan Starski, Maria Osiecka-Kuminek